Lengte is in die lug

 

Daar is min dinge in die wereld wat mens so goed laat voel soos lengte. Die groen blare wat uit kom en die bloeisels wat begin bot. In die week wat ek uit Stellenbosch was is dit asof die hele dorp getransformeer is in `n kwessie van 7 dae. Al die Eike bome is vol groen blare en die eekhorings begin weer uitkom, so ook al die voels.

Ek is persoonlik mal oor die winter. Ek is mal oor die koue en die idee van snuggle (as daai spesiale iemand net binne bereik was), maar daar is iets wat stagneer in die donker koue. Ek is nie lus om enige iets te doen nie en alle inspirasie is weg. Dis asof die koue die inspirasie in my laat vries. En tog pla dit my nie, anders sou ek nie so mal oor winter gewees het nie. Die rede daarvoor is dat ek weet die transformasie kom, die ontdooiingsproses is oppad.

In die lengte is dit asof daar nuwe lewe in my kom bot soos die bloeisels aan die takke. Dis asof daai laag ys smelt en ek kan weer skryf en droom. Dis asof my hart weer kan asem haal. Selfs al is die dae nog nie warm nie, kan ek nie help om die nuwe lewe in my te voel ontspring nie. Soos `n fontein daar erens in die berge.

So daarom is ek nou dankbaar om te weet dat die yslaag gesmelt het en te weet dat die warmer dae voorle. Letterlik en figuurlik.

Maar ongelukkig is daar ander dinge wat my gedagtes kwel op die oomblik, dinge waarop ek nie sal ingaan nie. Dinge wat ek liewer nie sal erken nie, maar waarmee ek ongelukkig moet saamleef.

Shine you light

 

Dood is seker een van die moeilikste dinge in die wereld om te aanvaar of te verwerk. My klein bietjie ervaring daarmee het my dit geleer en om die waarheid te se: I still bear the scars. Maar ek wil nie oor myself praat vandag nie.

Ek wil vandag praat oor een van my vriendinne wat van nou af `n baie swaar las gaan moet dra. Tam, ek weet dit maak ongelooflik seer en daar is niks wat ek kan doen om dit beter te maak nie. Maar jy weet ek is hier as jy wil praat. Ek sal luister en ek is jammer ek sit aan die ander kant van die land en ek kan nie meer vir jou doen nie. Maar dis soos jy in jou status-update se, hy is in `n beter plek. Ja, ek weet dis `n cliche en dit laat mens gewoonlik nie beter voel nie. Maar eendag wanneer tyd die meeste van die pyn weggewas het, gaan die besef jou darem troos. Hy sal nooit regtig weg wees nie.

Ek dra vandag almal wat vir Lesley geken het in my gebede aan God op en ek bid dat hy hulle vrede sal gee en uiteindelik die pyn sal gesond maak. Ek het nie hom self geken nie, maar ek kon sien hoe gelukkig hy jou gemaak het, Tam, en dit vertel my baie van hom.

Lesley RIP….