Ontruim vir die vakansie

 

Ek skryf my laaste vraestel vandag en daarna is dit uiteindelik vakansie. Ek kan nie wag nie. Maar voor ek nog aan die vakansie (en the Script!!) kan dink moet ek eers `n berg klim hierdie week. Ek het Sondag terug gekom koshuis toe en almal is besig om huis toe te gaan. Insluitend my roommate wat more begin met vakansiewerk -  hierdie mense wat so produktief is in die vakansies... Weet hulle nie dat dit hulle gaan inhaal later in hulle lewens nie? Net soos baie oefening en goeie eetgewoontes...

Die koshuis is so leeg en koud. Kouer as gewoontelik, ek dink die mure reflekteer liggaamshitte of iets. Miskien is dit net die alleenheid. Ek weet nie, maar dit maak my melankolies. Die koue rus swaar op my skouers. Iets wat die kouer erger maak is die feit dat ons moet ontruim vir die vakansie.

In die koshuis het hulle die irriterende tradisie dat ons vakansies ons kamers moet ontruim sodat hulle die kamers kan uitverhuur vir ander groepe. Dit beteken letterlik al jou goed uitdra en êrens anders gaan stoor vir net bietjie meer as `n maand. Dis regtig nie cool nie veral as jy 1300 km weg bly en letterlik net op die vliegtuig wil klim en jou kop leegkry nie. So nou is ons kamer leeg en dit laat my leeg voel. Asof al wat in my oor is, is stres en eksamen-blues.

My hart voel so leeg soos ons kamer...

 

Die goeie ding is dat dit net tot aan die einde van die week gaan aanhou. Oor `n week van nou af is ek terug by die huis en kan ek fokus daarop om die semester en al sy dramas te vergeet. Maar vir nou moet ek maar met hierdie koue saamleef.

Hierdie is probably my laaste post tot volgende semester toe maar as ek kans kry om online te gaan, sal ek blog oor my vakansie vol van leeglê, the Script kyk (5 second dance party), en hopelik van my vriende sien. En ek sal verdere reviews probeer post.

tot dan toe...

AMANDA

Skoonheid in die leegheid

 

Dit is die laaste dag voor die vakansie vir my begin en die laaste dag wat ek op kampus is en daar is iets diep en melankolies aas die plek wanneer almal weg is. Aangesien ons technically al in die tweede geleentheid is, is daar baie min mense op kampus oor.

Ek was teen sononder oppad Neelsie toe om te gaan Hot chocolate koop en om myself `n break van die ekonomie te gee. Terwyl ek deur die gange geloop het, het ek agter gekom hoeveel kamers al ontruim was en die leegheid van die koshuis het in my hart kom vassit. Die hele pad het ek daaraan gedink en ek het gevoel hoe die depressie en paniek my gelyk vat.

Maar oppad terug het ek die sonsondergang op die wolke gesien en skielik was ek weer uit my eie wêreldjie geruk en het ek weer verwonderd voor die skoonheid van God se skepping gestaan. En daarna was beauty vir my orals, in die geel akkerblare op die sypaadjie en die kaal bome waarvan hulle geval het. In die manier wat die wind die blare in sirkels om en om gewaai het.  En in die ongelooflike kleure van die sonsondergang op die wolke.

  

Dit het sommer weer kleur gegee aan my laaste aand hier op Stellenbosch. Ek gaan hierdie plek ongelooflik mis, al sien ek baie daarna uit om huis toe te gaan.

Maar om huis toe te gaan moet ek seker eers Ekonomie deurkom en daarvoor sal ek maar weer moet teruggaan boeke toe.

Tot volgende keer...

AMANDA

Movie reviews

 

 

Ek het besluit om ook movie reviews hier te doen aangesien my lewe nie juis interessant genoeg is om oor te praat nie. Omdat hierdie my blog is kan ek dit op my manier doen en niemand kan my fire of vir my punte aftrek nie. Dus gaan hierdie nie jou gewone reviews wees nie, eintelik kan mens dit nie eers reviews noem nie. Aangesien dit sal afbreek doen aan daardie gerespekteerde kritici wat hulle so pride in hulle werk waar hulle basies betaal word om popcorn te eet tot hulle nie meer kan nie. Klink soos `n dream job , maar ek sal dit nie kan doen nie. Die rede daarvoor is eenvoudig, ek het al agter gekom dat my menings oor flieks heeltemal anders is as die gemiddelde resensent s’n. So as hulle sê `n fliek suck, dan weet ek dis my volgende gunsteling en vice versa.

Ek dink dit het moontelik te doen met die feit dat ek nie kan objektief wees oor flieks, musiek, boeke of enige ander vorm van kuns nie. Maar dit is tog kuns, is dit nie? En kuns is nie veronderstel om objektief te wees nie. Ja, ek weet dis `n huge industry en dit gaan meestal oor geld. Maar ek kan verby dit kyk, vir my bly dit nog kuns. Dit is `n storie wat vertel word. Kuns is nie veronderstel om gemeet te word nie. Dis veronderstel om jou te hart te raak, in watter manier okal. Dit moet met jou praat.

 Ek belowe dus plegtig om so subjektief as moontelik te wees en net volgens my gevoelens te skryf. Hoekom? Want ek kan!! Ek gaan ook nie enigsins komentaar lewer oor acting nie, want ek weet niks daarvan af nie (ten minste kan ek dit herken). Ek wil maqr net skryf oor hoe `n fliek my laat voel het - indien dit enigsins het.  So alles wat ek gaan skryf is my persoonlike opinie en dit beteken nie dat die fliek dalk eintelik awesome kan wees vir iemand anders nie. Smaak verskil tog after all en dis wat die lewe interessant maak.

So die eerste fliek waaroor ek wil praat is die een wat ek hierdie naweek gekyk het en dis Troy. Die movie wat Brad Pitt weer uit retirement uit gebring het vir `n paar maande. Ek weet dis al oud, maar dis die eerste keer wat ek dit gekyk het en ek was maar bietjie teleurgesteld. Net nadat ek klaar gekyk het was ek nie seker hoekom ek nie daarvan gehou het nie. Maar nadat ek `n bietjie daaroor gedink het, het ek besluit dis oor ek voel die verkeerde kant het gewen.

In hierdie tipe movies wat war in het is daar altyd `n kant wat jy nou kan agter kom, hulle is supposed om die good guys te wees. Maar ek was confused met die manier wat die mense aan die twee kante uitgebeeld is en ek het myself gevang dat ek aan die kant van Troy was.  Die Greeks se koning word uitgebeeld as greedy en arrogant. In Troy probeer hulle baie hard om jou te oortuig dat hulle goeie ouens is. Prince Hector word byvoorbeeld as die ultimate honourable ou uitgebeeld en op die eiende word hy doodgemaak en agter `n perdekar aangesleep en word die stad afgebrand. Dalk was dit hulle idee om die tragedy van alles by mense tuis te bring, maar dan moes hulle dit bietjie duideliker gedoen het. Ek hou nie van daai tipe life-is-cruel-deal-with-it movies nie. Ek kyk juis movies om te ontvlug van my saai bestaan. En ja, ek is die ultimate romantic, ek wil weet dat dinge goed uitwerk.

Ek weet baie meisies het uit ge-freak oor Brad Pitt in die movie, maar seriously hy’s middle-aged, that’s just sad. Ek moet erken Orlando Bloom was `n goeie toevoeging tot die cast, maar die karakter wat hy gespeel het was nou ook nie Mr. Awesome nie.

Ek weet nie, daar is baie van julle wat dalk anders voel, maar die meerderheid van die fliek was vir my maar boring gewees. Dis tog net my beskeie opinie.

Drome

 

  Drome is iets waarmee baie mense fascinated is.  Daar is duisende studies gedoen deur geleerdes sowel as miljoene random artikels op die web. Gaan maak net `n draai op Google en jy sal sien (wat het ons voor google gedoen?). En elke kort-kort is daar `n artikel daaroor in een of ander tydskrif. Ek praat nou nie van die onderwerp van een of ander inspirational quote wat jy aan die onderkant van jou dagboek kry nie. Jy weet daardie goed wat jy perongeluk raaklees wanneer die bank te hard is om op te slaap en jy in die dodelikste stadium van verveling is in die ekonomie-klas. Nee, ek praat van daardie onverstaanbare beelde wat in die aande onder die sweep van jou onderbewuste  in jou geestesoog rondgaan. 

Daar is verskillende teorieë rondom drome. Ek het nie sielkunde nie, maar in Afrikaans het ons so bietjie hiermee gewerk. Correct me if I’m wrong maar ek weet Jung het gespeel met die konsep van die onbewuste. Ek persoonlik glo nie in sy teorie dat die onderbewuste al die materiaal is wat jy onderdruk nie. Meestal omdat ek nie glo in enige tipe denkskool wat die menslike lewe wil afbreek tot `n wetenskap nie. Op die internet en in tydskrifte is daar ander teorieë meer gefokus op die betekenis van drome. Dis baie interessant om te lees, maar ek weet nie of ek dit koop nie. Soos ek voorheen genoem het, ek dink nie enige iets van die menslike lewe kan afgebreek word tot iets so eenvoudig nie.

Gewoonlik as ek `n vreemde droom gehad het sal ek dadelik in my gedagtes rondsoek vir die bron van die droom. Gewoonlik droom ek oor goed waaraan ek gedink het, wat ek gesien het of iets in daardie lyn. Maar ook nie altyd nie. Op `n stadium het ek `n effense patroon opgetel. Dat wanneer ek oor iemand droom wat ek baie lank laas gesien het of met wie ek min kontak het, dan is daar iets fout in hulle lewens. Maar soos ek nou terugkyk besef ek dat ek waarskynlik net iets ingelees het in `n toevalillige sameloping van omstandighede. Ten spyte daarvan glo ek tog dat drome `n spesifieke boodskap kan oordra en ons dalk kan wysmaak van iets waarvan ons nie bewus is nie.

Baie mense sukkel ook om hulle drome te onthou. Ek kom dit agter as ek luister na ander mense se gesprekke oor hulle drome. Dis nie regtig iets waarmee ek sukkel nie. Vir een of ander rede kan ek meeste van die aande my drome onthou. Natuurlik nie altyd in spesifieke detail nie, drome is maar vaag. En partykeer is daar een spesifieke detail in die droom wat vir altyd net buite my bereik bly. So het ek al songs in my drome geskryf en dan kan ek die volgende oggend die hele droom onthou behalwe die song self. Ek haat dit as dit gebeur. Die weird ding is dat ek nog drome kan onthou van toe ek bitter klein was.  Ek weet nie eers hoekom daardie spesifieke drome by my bly nie, maar dit doen in elk geval en daar moet seker `n rede daarvoor wees.

Anyway, dis waaroor ek wou praat vanaand wanneer baie ander dinge nog swaar op my senuwees rus, maar waaroor ek genoeg gekla het al. Ek wens net ek kan dit nou oor en verby kry, maar die dae sleep stadig verby. Dit sal seker eventually kom. Tot dan kan ek op lekker dinge fokus soos vir ekonomie leer en daai dom leesverslag skryf. En daardie vreeslike las op my skouers – procrastinating…

Tot volgende keer...

AMANDA (BTW, dis my naam in Elvish, hoe cool is dit?)

Winterslaap

                                                                                                                                                                           

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Die winter hier in die Kaap het behoorlik sy kloue ingeslaan. Dis maklik 5 keer so koud soos wat dit laasjaar was, of altans in my opinie. Of dalk moet ek in ag neem dat ek hierdie tyd al laasjaar amper by die huis was en nie soos nou met nog 3  berge om te klim voordat ek uiteindelik op die vliegtuig kan klim nie.  En dit is nog erger hier in die koshuis. Omdat dit so ou gebou is, is dit asof die koue uit die mure uit kom. Jy kan dit voel as jy met jou rug teen die muur sit.

Moenie my verkeerd kry nie, ek het nog altyd van die koue gehou, maar ek het al op skool agter gekom dat daar iets vreemd in my verbeelding aangaan hierdie tyd van die jaar.  Ek kan dit nie presies in woorde verduidelik nie, soos baie gedeeltes van my persoonlikheid. Ek het vandag die woord stagnasie gebruik toe ek dit aan my sussie probeer verduidelik het, maar ek dink nie nou dis die beste manier om dit te verduidelik nie. Dis meer soos hibernation, `n tipe van winterslaap.

Dis of al my motivering om kreatief te wees of te skryf net verdwyn. Ek weet nie of dit die koue is of nie. Soos ek sê ek kan dit nie presies verduidelik nie, maar ek kan myself nie sover kry om weer te begin skryf nie, maak nie saak wat ek doen nie. Al wat ek wil doen is om in `n gat te kruip en te slaap tot dat die koue verby is. Die goeie ding is dat ek weet dit gewoonlik beter gaan wanneer die lente kom en die yslae begin smelt.

Dit gesê, moet ek byvoeg dat ek dol is oor die winter. Daar is `n tipe skoonheid aan die kaal bome en die koue wat oor die aarde kom lê. Dan is daar natuurlik die reën hier in die Kaap en daar is niks wat vir my so beautiful is soos die reën nie. Reën was al die spinnerakke in my siel weg en gee lewe…